Rośliny zwykle nie wymagają przeprowadzania częstych zabiegów ochronnych, gdyż są rzadko atakowane przez szkodniki i choroby.

Najczęstszym szkodnikiem, występującym na świerku jest przędziorek, którego należy zwalczać preparatami przeciwko przędziorkom. Opryskujemy nim rośliny kilkakrotnie, z przerwami 2-3 tygodniowymi, poczynając od maja, a na wrześniu kończąc. Przędziorki powodują żółknięcie i opadanie igieł od strony silnie nasłonecznionej rośliny i nie widać ich gołym okiem.

Inne, charakterystyczne dla roślin iglastych szkodnik to misecznik cisowiec, występujący na cisie oraz tarcznik jałowcowiec, atakujący jałowiec. Obydwa szkodnik zwalczamy w okresie lipca 2-3 krotnie, opryskując rośliny preparatami chemicznymi.

Najczęściej występującą chorobą na roślinach iglastych jest rdza wejmutkowo-porzeczkowa, która powoduje uszkodzenia a nawet zamieranie pędów bocznych i głównych.

Znacznie większym i częściej spotykanym problemem niż choroby i szkodniki jest mocz psów, który doprowadza do brunatnienia igieł i w następstwie do zamierania całych pędów. 

Rośliny iglaste z reguły nie wymagają cięcia. Zaleca się przycinanie gałęzi przede wszystkim uschniętych, połamanych, chorych, przemarzniętych. Intensywniej tniemy tylko te rośliny którym celowo chcemy nadać jakiś charakterystyczny kształt oraz żywopłoty.

Żywopłoty z roślin iglastych przycina się raz w roku przed rozpoczęciem wegetacji na wiosnę lub po zakończeniu wzrostu w sierpniu.

Formowanie i strzyżenie iglaków w celu nadania im charakterystycznego kształtu np.: kuli, stożka, spirali jest procesem długotrwałym, należy wykonywać go etapami.

Ściółkowanie jest bardzo ważnym elementem w pielęgnacji iglaków. Poza walorami estetycznymi spełnia wiele ważnych funkcji. Do ściółkowania można wykorzystać drobno zmieloną korę sosnową, obsypując roślinę warstwą 5-10 cm pod całą koroną. Oprócz kory można wykorzystać także trociny, liście, igliwie i ściółkę leśną oraz trawę. 

Zalety ściółkowania:

• ogranicza rozwoju chwastów;
• ogranicza wpływ słońca i wiatru na wysuszanie wierzchniej warstwy gleby;
• poprawia strukturę gleby;
• zapobiega nadmiernemu parowaniu wody z gleby;
• dostarcza składników organicznych;
• w okresie przymrozków chroni korzenie przed przemarzaniem.

Rośliny iglaste w większości przypadków źle znoszą odczyn zasadowy gleby. Są ona wrażliwe na niedobór mikroelementów, na takim odczynie pojawią się kłopoty z ich dostępem. Co 4 lata powinno stosować się wapno nawozowe celem uzupełnienia w składniki: wapń (Ca) i magnez (Mg) oraz utrzymania odpowiedniego pH.

W przypadku gleb zbyt kwaśnych powinniśmy wykonać zabieg wapnowania (nie wapno budowlane!), stosując Florovit wapno nawozowe granulowane lub Dolomit

Wprowadzając wapń do gleby poprawiamy jej właściwości fizyczne, chemiczne i biologiczne oraz wpływamy na skuteczność nawożenia. 

Odczyn silnie kwaśny: pH < 4,5 (poniżej 3 jest to zakres szkodliwy)

Odczyn kwaśny: pH od 4,5 do 5,7

Odczyn lekko kwaśny: pH od 5,7 do 6,8 (zakres optymalny dla większości roślin)

Odczyn obojętny: pH od 6,8 do 7,2

Odczyn zasadowy - alkaliczny: > 7,2 (szkodliwy).   

Ma na celu dostarczenie roślinom składników pokarmowych, głównie potasu i fosforu, które zwiększają zimotrwałość i mrozoodporność roślin. W tym celu należy stosować nawozy bez azotowe lub z niewielką zawartością azotu, takie jak Florovit jesienny do iglaków. Systematyczne stosowanie nawozów jesiennych zapewni naszym roślinom optymalne warunki zimowania i sprawi, że rośliny będą zdrowo i ładnie wyglądały w następnych latach. Częstym, niepożądanym zjawiskiem w uprawie roślin iglastych jest brązowienie igieł. Może być kilka powodów jego występowania. Po pierwsze, niedobór składników pokarmowych, głównie magnezu. W celu zapobieżenia temu zjawisku należy stosować nawożenie magnezowe, najlepiej nawozem
Florovit przeciwko brązowieniu igieł. Innymi przyczynami mogą być choroby i szkodniki, a także mocz zwierząt domowych, głównie psów. W tym celu należy dokładnie zdiagnozować chorobę lub szkodnika i zastosować odpowiedni zabieg chemiczny.